Kulturmangfald

Dette innlegget skulle eigentleg handle om at nabolaget mitt er ganske kommersialisert. Med unnatak av fleire gravplassar, som er veldig fine, er området prega av trafikk og store kjøpesenter. For 2 dagar sidan var eg ute og gikk, då eg plutseleg sto framfor Europas tredje største kjøpesenter - 2 minutt bortenfor metrostasjonen min. Senteret var så grotesk stort at det hadde åtte etasjar, med ein eigen berg og dalbane inni dei 4-5 nedarste etasjane, ein eigen "spaceshot", bowling, 13 kinosalar, 2 etasjar med restaurantar og alle dei internasjonale butikkjedane eg veit om (helst i fleire utgåvar inne i senteret). Sjølv om det kan vere praktisk å ha alle butikkar ein treng i nærleiken, var det kanskje ikkje det eg drøymte om då eg ville til Tyrkia.

Men i dag, på veg til metrostasjonen, oppdaga eg plutseleg at nabogata mi hadde forvandla seg til ein enorm sundagsmarknad. Med alle slags frukt, grønnsaker (dei største tomatane eg har sett nokon gong), klede, krydder, kjøkenutstyr, fersk (?) fisk og veldig mange lokale tyrkarar spredt over 15 kvartal, vart området plutseleg veldig interessant. 

Og på kjøkenet heime foregår det kulturutveksling på høgt nivå. For to dagar sidan lagde Enver, ei av dei eg bur med, ein form for tyrkisk bønnestuing med tyrkisk ris til alle tre - veldig godt. I går fulgte eg opp med heimelagde kjøttkaker i brun saus med kokte potetar og stekt lauk. Enver såg på matlaginga mi med stor interesse, og hevda ho skulle lage retten til kjærasten sin når han kjem frå Ankara neste veke. Artig.