Triste saker

I dag var skuledagen min sånn:

9-11: Foreign policy, som handla om tyrkisk utanrikspolitikk før og under 2. verdskrig.

11-13: Politics & society in the Middle East
fyrste bolk: diskusjon om det er høve til å nå noka løysing i Palestina og korleis denne løysinga kunne sett ut. Stemninga i klassen blei så dyster at professoren avgjorde at me måtte ta te-pause for å kome oss.
andre bolk: undervisning om historia til og stoda i Libanon i dag. Like dystert som fyrste del.

13-14: Identity politics
dokumentaren "38", som handla om den tyrkiske undertrykkinga av kurdarar i byen Dersim, og særleg massakren i 1938, som gjorde at over 80.000 kurdarar blei drepte. Ein veldig god dokumentar. Er imponert over professoren min som viser han fram. Filmen syner ikkje akkurat fram eit godt bilete av verken Tyrkia eller Atatürk. (Anekdote: Atatürk adopterte fleire ungar, mellom anna Sabiha Gökçen, som seinare blei den fyrste kvinnelege piloten i verda. Ho var ei av pilotane som bomba Dersim.)

15-utover kvelden
førebu meg til "from Weimar to Berlin" i morgon med å lese "Antisemitism - a very small introduction" og "Hannah Arendt: Totalitarianism".

(Men: folka i klassene er fine, og professorane stort sett flinke. Og på lesesalen fekk eg høyrt på både ein ukjent komponist (som sikkert er dritkjent), Sibelius og ein estisk pianist som Einar liker. Kom aldri i gang med Bach før det stengte, men har store planar for i morgon. Og frå i morgon er det ferie!)