Irritasjonsliste

Misforstå meg rett (som det pussige uttrykket heiter), Istanbul er veldig flott.
Men akkurat no, kvelden før eg skal ha ein stor eksamen og kvelden før eg skal
levere ei stor oppgåve eg ikkje er halvvegs med, treng eg å klage litt, nærmare
bestemt om trafikkulturen her:

1. Folk går så sakte! Og dei går aldri i rett line, så eg går alltid inn i minst tre personar på veg til bussen.

2. Kroppsspråket ein nyttar når to personar er på veg til å krasje
må vere annleis enn heime, og eg har enno ikkje knekt koden.
Ser at dei fleste andre sjeldan krasjar, så det må vere eit triks
eg ikkje veit om. Å signalisere retning med auga funkar i alle 
fall dårleg. Så då blir det enno meir skumping, krasjing og 
pinlege augeblikk.

3. Bilane har null respekt for fotgjengarar. Fotgjengarfelt 
har ingen verdi, medan grønt lys fungerer om du ser deg 
godt til alle kanter fyrst.

4. Istanbul er full av motoriserte tohjulingar, og dei køyrer
som om dei ikkje vil leve så veldig lengje- mellom bilar i køen, mot køyreretningen og inn i gågater (eg blir glad
no om ingen seier at det er på grunn av klisjeen om at
folk trur dei kan køyre som om dei vil, fordi Allah
avgjer når dei skal dø, uansett)

5. Den generelle farta til alle motoriserte køyrety er veldig
høg og med små marginar før det går gale.

6. Fortaua kring der eg bur er så smale! Og alltid er det
mange folk, gateseljarar (noko som er veldig fint, skal
lage skryteliste om det seinare), trær og parkerte bilar
i vegen. Så å gå i direkte line er det berre å gi opp, ofte
må ein ut i vegen (der dei motoriserte køyretya rår)
for å kome fram i rimeleg tempo.

7. Etter at det blei litt kjøligare her har eg kjent eksosen
betre enn før. Slepp liksom aldri unna at lufta er urein.
Det er ikkje veldig rart, med tanke på at det er mellom
10 og 15 millionar innbyggjarar i denne byen, men trur 
eg er skapt for mindre forhold.