Kulturskilnader?

Denne veka hadde eg eksamen i tysk politisk historie. Etterpå snakka
eg med folk om korleis det hadde gått, og det var ganske interessant
å høyre korleis folk svara.

Heime seier eg aldri at det har gått betre enn "bra", eller "greit, men
eg veit ikkje heilt om eg skjønte oppgåve 3b", utan at eg har tenkt 
særleg over det. Å høyre nokon seie at ein eksamen gjekk kjempebra
er sjeldan kost.

Difor skvatt eg då dei amerikanske og australske kameratane mine 
svarte "It went really well. Think I wrote a pretty good paper, there"
og "Piece of cake, really" på korleis essay-oppgåvene hadde gått. Dei tyrkiske venane eg spurde sa derimot "iyi" (bra) eller 
"söyle, böyle" (så som så), litt på line med korleis eg svarte.

I ettertid klarer eg ikkje å bli samd med meg sjølv om kva som er
best. Svarer eg at det gjekk kjempebra, føler eg at eg har dumma
meg skikkeleg ut om eg får ein dårleg karakter. Svarer eg at det
gjekk greit, har eg liksom rom for alle slags utfall. Men når ein
tenkjer seg om, er det ikkje nødvendigvis det folk spør om.
Ofte har eg ei veldig god eller dårleg kjensle når eg skriv,
litt uavhengig av kva den endelege bokstaven seier, og det må 
jo vere betre å kunne vere ærleg om den kjensla? 
På den andre sida vert eg ofte nervøs når andre seier det har
gått dritbra. Så for den kollektive kjensla er det kanskje best
om folk er sjenerte?

Kva tenkjer de?