Tyrkia er eit land der mange har sansen for søte ting. I førre månad
feira muslimane her ramazan (ramadan på norsk), og då kunne ikkje
tilbodet på søtsakfronten noka ende ta. Mange som har vore på
charterferie i Tyrkia har kanskje prøvd "Turkish delight" - det
smakar som ein form for marshmellows med nøter/mandler/andre ting i. Eg har imidlertid ikkje sett det ein einaste gong her i
Istanbul, så eg trur sjansen for at det er eit turistfenomen, på line
med eplete (få eg har snakka med vil bli sett med det "skvipet"(
ikkje mine ord) i tekoppen), er nok stor. I heimen min går det
derimot veldig mykje i baklava - ei sukker-og smørbombe av
ei konfektkake som fort tar knekken på alt søtsug ein kunne ha.
Eit anna fenomen er puddingtilbodet her i landet. Dessertkarta
flommar over av puddingar, særleg av dei som er basert på melk.
Inntil laurdag hadde eg prøvd tre forskjellige typar av desse
melkepuddingane, der den mest kjente går under namnet
"Sütlac". Det var førebels ingen stor suksess, og eg
måtte konstatere at både mammas riskrem (gler meg til jul!)
og Tines rislunsj slår tyrkiske puddingmakarar ned i støvlane.
Men på laurdag tok Sinem og Nevra meg med på konditori, og
eg prøvde desserten "Tavuk göğüsü" - kyllingbryst. Det såg ut som
ein ekstra fast melkepudding med kanel på (sjå bilete). Konstistensen var seig, og puddingen hadde ein
del pussige, kvite trådar som gjorde han litt vanskeleg å spise.
Smaken var imidlertid kanongod, og var særs nøgd med å ha funne
meg ein ny, tyrkisk favorittdessert.
På måndag fortalte eg Cora om denne positive matopplevinga, og eg
spurde om ho nokon gong har smakt Tavuk göğüsü. "Nei, eg er
vegeterianar", sa ho. Det viser seg nemleg at desse merkelege, kvite
trådane faktisk er kyllingbryst. På ein eller annan måte klarer
puddingmakarane å infiltrere delar av kyllingbrystet i puddingen
utan at det verken synst eller smakast. Ganske ekkelt er det likevel,
og eg er usikker på om eg kjem til å klare å ete den nye yndlingsdesserten
min igjen...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar